Η Αττική εχει τόσες ομορφιές. Και τα παλιά χρόνια, περισσότερες. Το σπίτι του ανθρώπου, που έμελλε να γίνει σύντροφός μου, ήταν στην ευρύτερη εξοχή.
Ψηλά δένδρα, μετά τον χαμηλό μαντρότοιχο και στο βάθος το κανελί σπίτι. Το χρώμα, που έπερνε αργά το απόγευμα, η ατμόσφαιρα, εκεί, ήταν καφετί. Τα πανύψηλα πεύκα, άφηναν λίγο χώρο να περάσει αχτίδα.
Την πρώτη φορά, που ήμουν εκεί, νόμιζα πως ζούσα παραμύθι. Και τις πολλές επόμενες όμως, η ατμόσφαιρα, ήταν ομορφη.
Ο δρόμος, δεν ήταν άσφαλτος, τα γειτονικά σπίτια, είχαν ολα την ίδια σκιά. Το σπίτι στο βάθος της αυλής, ήταν δίπατο. Μακρύ και δίπατο. Είχε κουζίνες, μπάνια, καθιστικούς χώρους και πολλές κρεβατοκάμαρες επάνω. Και το υπόγειο, ήταν χώρος παιχνιδιών.
Κόσμος μπαινόβγαινε, διαρκώς κι εκεί. Γιαγιάδες και παππούδες και θείες και θείοι. Μεγάλες οικογένειες. Το κέντρο δεν ήταν κοντά. Πως μετακινούνταν? Με το κάρο. Αν έχεις Θεό, με το κάρο. Μια χαριτωμένη άμαξα.
Είχαν το άλογο, στο πίσω μέρος, που ήταν οι αποθήκες. Και το κάρο μαζί. Ανοιγόκλεισα αρκετές φορές, τα μάτια μου όταν η γιαγιά του συντρόφου μου, με περισσή σβελτάδα, ανέβηκε στην άμαξα, και ξεκίνησε για κάπου....
Το πρωινό που ήμουν εκεί και μου ζήτησε, να μείνουμε μαζί, ο ήλιος παιχνίδιζε με τις ξανθές του μπούκλες. Ευρισκε, διάδρομο ο ήλιος και πέρναγε στην αυλή?
Μα ναι. Ευρισκε και περίσσευε. Με παρέσυρε στην βεράντα και με πήρε αγκαλιά. Δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτα. Ποιός θα μπορούσε να μου χαλάσει αυτή την εικόνα. Την ωραία εικόνα. Μόνο τα μάτια του. Δεν άκουγα σχεδόν τίποτα. Ηξερα τι θα πει. Μόνο τον κοίταγα. Λουσμένον στο φώς.
Μιάς και με ρώτησαν κάποτε, απάντησα, πως θα μου άρεσε, μόνο να κάνουν κάποιες αλλαγες και να στηρίξουν το σπίτι. Ετσι κι έγινε. Το σπίτι, έγινε πιό λειτουργικό (άλλωστε οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες, περίσσευαν σ' αυτή την οικογένεια) και ο χώρος της αυλής, γέμισε με ενα σωρό χρήσιμα πράγματα, προκειμένου να κάνουν και την ζωη μας πιο εύκολη.
Οσο για την αποθήκη, δεν είχε πιά άλογο, μόνο την άμαξα, που αποφασίσαμε να την κρατήσουμε, στολισμένη, περιμένοντας την επόμενη γεννιά να την αξιοποιήσει.
Ζήσαμε εκεί, ευτυχισμένα καλοκαίρια και τρυφερούς χειμώνες. Παράλληλα, χάσαμε αγαπημένους, αλλά η πορεία των ζώντων, συνέχισε, υποχρεωτικά.
Το σπίτι, υπάρχει να μας καλοδεχτεί, τα καλοκαίρια και να μας αγκαλιάσει τους χειμώνες. Απειρα Χριστούγεννα και πολλές Πασχαλιές, εμελλε να περάσουμε οικογενειακά.
Μακάρι όλος ο κόσμος, να τύχει τέτοιων σπιτιών και ζεστών οικογενειακών στιγμών.
Ψηλά δένδρα, μετά τον χαμηλό μαντρότοιχο και στο βάθος το κανελί σπίτι. Το χρώμα, που έπερνε αργά το απόγευμα, η ατμόσφαιρα, εκεί, ήταν καφετί. Τα πανύψηλα πεύκα, άφηναν λίγο χώρο να περάσει αχτίδα.
Την πρώτη φορά, που ήμουν εκεί, νόμιζα πως ζούσα παραμύθι. Και τις πολλές επόμενες όμως, η ατμόσφαιρα, ήταν ομορφη.
Ο δρόμος, δεν ήταν άσφαλτος, τα γειτονικά σπίτια, είχαν ολα την ίδια σκιά. Το σπίτι στο βάθος της αυλής, ήταν δίπατο. Μακρύ και δίπατο. Είχε κουζίνες, μπάνια, καθιστικούς χώρους και πολλές κρεβατοκάμαρες επάνω. Και το υπόγειο, ήταν χώρος παιχνιδιών.
Κόσμος μπαινόβγαινε, διαρκώς κι εκεί. Γιαγιάδες και παππούδες και θείες και θείοι. Μεγάλες οικογένειες. Το κέντρο δεν ήταν κοντά. Πως μετακινούνταν? Με το κάρο. Αν έχεις Θεό, με το κάρο. Μια χαριτωμένη άμαξα.
Είχαν το άλογο, στο πίσω μέρος, που ήταν οι αποθήκες. Και το κάρο μαζί. Ανοιγόκλεισα αρκετές φορές, τα μάτια μου όταν η γιαγιά του συντρόφου μου, με περισσή σβελτάδα, ανέβηκε στην άμαξα, και ξεκίνησε για κάπου....
Το πρωινό που ήμουν εκεί και μου ζήτησε, να μείνουμε μαζί, ο ήλιος παιχνίδιζε με τις ξανθές του μπούκλες. Ευρισκε, διάδρομο ο ήλιος και πέρναγε στην αυλή?
Μα ναι. Ευρισκε και περίσσευε. Με παρέσυρε στην βεράντα και με πήρε αγκαλιά. Δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτα. Ποιός θα μπορούσε να μου χαλάσει αυτή την εικόνα. Την ωραία εικόνα. Μόνο τα μάτια του. Δεν άκουγα σχεδόν τίποτα. Ηξερα τι θα πει. Μόνο τον κοίταγα. Λουσμένον στο φώς.
Μιάς και με ρώτησαν κάποτε, απάντησα, πως θα μου άρεσε, μόνο να κάνουν κάποιες αλλαγες και να στηρίξουν το σπίτι. Ετσι κι έγινε. Το σπίτι, έγινε πιό λειτουργικό (άλλωστε οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες, περίσσευαν σ' αυτή την οικογένεια) και ο χώρος της αυλής, γέμισε με ενα σωρό χρήσιμα πράγματα, προκειμένου να κάνουν και την ζωη μας πιο εύκολη.
Οσο για την αποθήκη, δεν είχε πιά άλογο, μόνο την άμαξα, που αποφασίσαμε να την κρατήσουμε, στολισμένη, περιμένοντας την επόμενη γεννιά να την αξιοποιήσει.
Ζήσαμε εκεί, ευτυχισμένα καλοκαίρια και τρυφερούς χειμώνες. Παράλληλα, χάσαμε αγαπημένους, αλλά η πορεία των ζώντων, συνέχισε, υποχρεωτικά.
Το σπίτι, υπάρχει να μας καλοδεχτεί, τα καλοκαίρια και να μας αγκαλιάσει τους χειμώνες. Απειρα Χριστούγεννα και πολλές Πασχαλιές, εμελλε να περάσουμε οικογενειακά.
Μακάρι όλος ο κόσμος, να τύχει τέτοιων σπιτιών και ζεστών οικογενειακών στιγμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου