H βροχή μου φέρνει μελαγχολία. Την κοιτώ και κλαίω. Δίνω στο μυαλό μου τροφή να απασχοληθεί αλλά μια ματιά έξω, με σκοτώνει.
Οπως σε σκοτώνουν οι παλιές αγάπες. Αυτές, που πριν πάνε στον παράδεισο, σου δίνουν μια γερή μπουνιά στο στομάχι.
Δεν συγκεντρώνομαι να περάσω καμμία βελονιά. Τα παλιά χρόνια, ήταν αγχολητικό το κέντημα. Τώρα... τώρα το μυαλό, το παίρνει η αγάπη. Περνάει μέσα απο δαιδαλώδεις διαδρόμους στοργής και αφικνείται στον λαμπερό ορίζοντα. Μόνο αυτή η βροχή το ταλαιπωρεί. Σταγόνα σταγόνα, στάζει μέσα του και θυμάται τις θολές ημέρες της ζωής.
Μόνο η αγάπη υπάρχει πλέον. Οι δαντέλες, που εχω κρυμένες στο κουτί, μαρτυράνε τις άλλες εποχές. Αυτές που περιμένεις απο την νιότη. Αυτές που η προσμονή τις κανει να παλιώνουν περισσότερο.
Κι έρχεται η νιότη να φέρει την ωριμότητα απο το χέρι. Να σου την παραδώσει. Περπατάνε στις ρουγες της ψυχής. Φέρνουν γλυκό παλιό κρασί να πιωθεί στην υγειά τους. Πλέκουν στα μαλλιά και χορεύουν σ' έναν απαλό ρυθμό. Κανέναν αεράκι, δεν τις φοβίζει. Κανένα κύμα δεν τις ξεπερνά. Χαμογελάνε και φωτίζει ο ουρανός σου.
Αυτόν τον φωτισμένο ουρανό, περιμένω, μετά απο τις σταγόνες. Να μου χαμογελάσει, να ξεχάσω την θλίψη. Να μου χαμογελάσει και να φύγει κάθε κακη έννοια απο το νού.
Οπως σε σκοτώνουν οι παλιές αγάπες. Αυτές, που πριν πάνε στον παράδεισο, σου δίνουν μια γερή μπουνιά στο στομάχι.
Δεν συγκεντρώνομαι να περάσω καμμία βελονιά. Τα παλιά χρόνια, ήταν αγχολητικό το κέντημα. Τώρα... τώρα το μυαλό, το παίρνει η αγάπη. Περνάει μέσα απο δαιδαλώδεις διαδρόμους στοργής και αφικνείται στον λαμπερό ορίζοντα. Μόνο αυτή η βροχή το ταλαιπωρεί. Σταγόνα σταγόνα, στάζει μέσα του και θυμάται τις θολές ημέρες της ζωής.
Μόνο η αγάπη υπάρχει πλέον. Οι δαντέλες, που εχω κρυμένες στο κουτί, μαρτυράνε τις άλλες εποχές. Αυτές που περιμένεις απο την νιότη. Αυτές που η προσμονή τις κανει να παλιώνουν περισσότερο.
Κι έρχεται η νιότη να φέρει την ωριμότητα απο το χέρι. Να σου την παραδώσει. Περπατάνε στις ρουγες της ψυχής. Φέρνουν γλυκό παλιό κρασί να πιωθεί στην υγειά τους. Πλέκουν στα μαλλιά και χορεύουν σ' έναν απαλό ρυθμό. Κανέναν αεράκι, δεν τις φοβίζει. Κανένα κύμα δεν τις ξεπερνά. Χαμογελάνε και φωτίζει ο ουρανός σου.
Αυτόν τον φωτισμένο ουρανό, περιμένω, μετά απο τις σταγόνες. Να μου χαμογελάσει, να ξεχάσω την θλίψη. Να μου χαμογελάσει και να φύγει κάθε κακη έννοια απο το νού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου