Θα μείνει εδώ

Είναι περασμένη η ώρα. Ηρθε και καθισαμε μαζί ολο το απόγευμα. Μας πήρε το βράδυ και η κουβέντα δεν έλεγα να τελειώσει.

Είμαστε μαζί περί τα 10 χρόνια μαζί στη δουλειά. Νέος ήρθε, ολο χαρά και καινουργια σχέδια, με όρεξη για δουλειά, με πολλές ευθύνες, οι οποίες πολλαπλασιάστηκαν.
Ημουν ήδη διευθύντρια τμηματος, όταν συναντηθήκαμε. Ηταν γύρω στα 30. Αγγιζα τα 50.

Εβλεπα πως ολο τριγυρναγε, όλο εύρισκε αφορμή να ζητήσει, να ρωτήσει, ως που του χτύπησα ενα πρωι το τηλέφωνο. "ελα, κερνάω καφέ, αν δεν εχεις κάτι επείγον".
Ηρθε σφαίρα, λες και το περίμενε.  Το περίμενε αναμφίβολα.
Μείναμε να πίνουμε καφέ τόσα χρόνια απο συνήθεια τα πρωινά. Ρουφούσε ό,τι έλεγα, μου θύμιζε άλλα, με παρότρυνε, τον συμβούλευα.

Οταν ήρθε η ώρα να φύγω, το τελευταίο πρωινό, δεν ήρθε στο γραφείο μου. Μονο βρήκα ενα σημείωμα, "θα τα πούμε". Η γιορτή που ακολούθησε, για μένα, τον βρήκε σ' ένα συμβούλιο αλλού.

Σήμερα, μετά τόσο καιρό, ζήτησε μόνος του να έρθει. Με κοίταξε στα μάτια και σχεδόν δακρυσμένος μου είπε "ευχαριστώ για όλα".... εμεινα να τον κοιτώ. "Συνελθε, τι έπαθες, τι ευχαριστείς, πιές καφέ και σε πεθύμησα", του είπα και τον κοίταξα εντονα στα μάτια.

"Μου λείπεις" ξεστόμισε. "Ναι κι εμένα, αλλά το σπίτι ειναι εδώ, κοντά, όποτε θέλεις η πόρτα ειναι ανοικτή και είσαι καλοδεχούμενος" του απάντησα, προσπαθώντας να του σπείρω την αδιαφορία.

Σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. "μου λείπεις, αλλιώς, θα ήθελα να μιλήσουμε, να σου πω, να μου πεις.. να είμαστε μαζί, περισσότερο"........
Δεν είχα τι να του πω, τα μάτια μου, είχαν γεμίσει. Επρεπε να πάρω τον λόγο.
"Κι εμενα μου λείπεις. Κι εγώ θέλω να σε βλέπω κάθε πρωι, οπως τόσα χρόνια τώρα. Κι εγω θέλω να σου μιλήσω. Να σε αγγίξω, αλλιώς. Γιατί μια ζωή, ο σεβασμός, δεν οδήγησε πουθενά..., αφησε με να τα πω εγώ, να στο κάνω πιο εύκολο".
Με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι.
"Είμαστε μαζι και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, τόσα χρόνια. Ηθελα πάντα να σου πω, να μου πεις, αλλά κάτι μας σταματούσε. Ισως σωστό, ίσως λάθος."
Πήρα βαθιά ανάσα... "ξέρεις πως δεν είμαι μόνη. Ξέρεις πως είμαι μεγάλη, ξέρεις πως..."
εβαλε το χέρι του στο στόμα μου ψυθιρίζοντας "σσσσ, τα ξέρω όλα'.
"Η ζωή ειναι μπροστά σου, κι εγώ εδώ" του είπα.
"θέλω να είμαστε μαζί" επανέλαβε.
Σηκώθηκα. τα μύχια της ψυχής μου, ήθελαν να φωνάξουν "ΝΑΙ". Η λογική μου έλεγε..."ΟΧΙ".
Τον αγκάλιασα. Τα χείλη μου πλησίασαν το πρόσωπό του. Αφησα ενα φιλί, στο μαγουλό του και απομακρύνθηκα. Ενοιωσα ενα κενό.
"Μαζί θα είμαστε, όσο η ζωη, το επιτρέπει" του είπα. "Δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο εγώ διεύθυνση". "Μπορώ να έρχομαι να σε βλέπω το πρωι?" με ρώτησε "και το βράδυ και το απόγευμα και όποτε θέλεις"....
"Δεν είσαι ερωτευμενος, ειναι η συνήθεια" συμπλήρωσα και απομακρύνθηκα, στην άλλη άκρη του σαλονιού. Απλωσα το χέρι μου, πίσω απο την πλάτη μου, σαν να τον σταματούσα απο οποιαδήποτε κίνηση προς το μέρος μου και του είπα. "Μείνε εκεί και πάντα εδώ".
Πέρασαν λίγα λεπτά για να μιλήσει. "Ευχαριστώ, μπορώ να μείνω απόψε εδώ, δεν έχω που να πάω, δεν θέλω να πάω πουθενα" ακούστηκε.
"Ναι, αυτό δεν το συμπεριέλαβα, μπορείς να μένεις. Είμαι δεν είμαι μόνη".
Ησύχασε η ματιά του. Πλησίασε και μου χαμογέλασε.
Η ζωή ειναι μπροστά του. Αν το καταλάβει.

Κοιμάται δίπλα, στον καναπέ κι ακούω την ανάσα του. Εχει ηρεμήσει. Αυτό ήθελε. Να μείνει κοντά μου.
Κι εγώ.