Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Τιποτα ίδιο

Ψυχή μου, καρδιά μου, ζωή μου. Τότε που είμαστε νέοι και κάναμε όνειρα, πιασμένοι απο το χέρι.... και περπατώντας στο δασάκι... θυμάσαι?

Θυμάμαι, πως το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε κι οι δυο μαζί και είπαμε, ήταν
"να πάμε θαλασσα".....

Θυμάμαι πως πηγαμε θάλασσα και περπατήσαμε στην αμμουδιά, ξυπόλητοι?
Θυμάσαι που που γελούσαμε σαν παιδιά. μα παιδιά είμαστε τότε.
Θυμάσαι που ξεκίνησε ενα ψιλόβροχο και αφεθήκαμε στις ψιχάλες του?
Ολα αυτά τα θυμάσαι, τα εχω αριστερά στην καρδιά. Φυλαγμένα γερά.

Οχι δεν ζω με την απαισιοδοξία. Τουναντίον. Ομως τι απο όλα αυτά, μπορεί να κάνει κάποιος στην ηλικία μας? Δεν έχουν την ίδια γλυκα. Δεν έχουν την ίδια εμφάνιση.
Μπορούμε άραγε να κάνουμε άλλα? Οπως να πάμε για φαγητό μαζί? να περπατήσουμε στην αμμουδιά ξυπόλητοι, να ποδηλατίσουμε στο δασάκι?

Εχουν άλλη χάρη τα νιάτα. Οχι δεν ζω με την μελαγχολία. Ομως και τι δεν θάδινα να ξαναγίνω νέα. Να ξανακάνω τα ίδια πράγματα απο την αρχή. Με την ίδια ορμή, με την ίδια γλύκα.

Ειναι ίδιον χαρακτηριστικό, των νέων να ενθουσιάζονται. Εγώ με τι ? με? με? με?
Οταν η λέξη γιαγιά, βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα απο εσένα, όταν οι φίλοι, γίνονται όλο και λιγότεροι, γιατί φεύγουν ανεπιστρεπτί, οσα και να θυμάμαι, δεν μπορώ να τα κάνω.

Οταν ο γιός σου ειναι 30 ετών πιά, τι περιμένεις, παρά ν' αγκαλιάσει και να σε φιλήσει.
Δεν θαρθεί να του πεις παραμύθια, παρά θα σου πει, τις κατακτήσεις του.
Τα εζησα όλα. Κι εζησα γεμάτα. Περιμενω στο κατώφλι τα καινούρια που θα συνάδουν με την ηλικία.

Πάντα χάζευα τους μεγαλύτερους που περπατουσαν χεράκι χεράκι στο δρόμο και χαμογελούσα. Δεν θέλω να φθάσω σε αυτή την κατάσταση.... αλλά έρχεται μόνο του.
Η καρδιά δεν παύει να χτυπά. Δεν παύει να ερωτεύεται, να χαμογελά, να κρίνει.

Σήμερα μια συννεφιά και μια απαισιοδοξία, πέρασαν απο τον ουρανό μου, αλλά θαρθείς να φωτίσει το σπίτι.
Σε περιμένω.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου