Απο τα παλιά στα νέα!

To αστυνομικό μυθιστόρημα, ήταν πάντα το φόρτε μου.
Αλλά το καλό. Το παλιό. Απο τους μάστορες του  είδους.
Βρεθήκαμε σπίτι μας, με μια βιβλιοθήκη, που την εμπλουτίσαμε ως νέοι.
Ο Ηρακλής και η Αγκαθα, ήταν φίλοι μας, απο παλιά. Ο Μπέκας.... ήρθε στην ζωή μας, την ίδια εποχή. Και έμειναν.
Λύναμε μυστήρια, ανακαλύπταμε ενόχους, πέρναμε μέρος σε φανταστικές ιστορίες στις ταινίες. Σαν παιδιά. Μα παιδιά ειμαστε τότε.
Η δεκαετία των 60, όπου ζήσαμε απο 15 ετών ως 10 χρόνια αργότερα, μας έδωσε τόσα. Μας πήρε περισσότερα, όμως, απολαύσαμε την ζωή. Χάσαμε αγαπημένους φίλους σε τροχαία, χάσαμε τρισαγαπημένους συγγενείς, όμως ειμαστε δυνατοί και συνεχίσαμε την ζωή, κοιτώντας μπροστά. Ολα αυτά που τα κοιτώ στην τηλεόραση (που τότε...) μου φέρνουν τόσες εικόνες απο την ζωή μου.
Οι βόλτες με τα  cabrio, στο Λαγονήσι... ήταν η αγαπημένη μας εκδρομή στα τέλη της δεκαετίας του 60.
Πόσες μόδες δεν αλλάξαμε στα μαγιώ? Πόσες πές μου. Πόσες στα φορέματα. Πόσα ταξίδια κάναμε στην 10 ετία του 70? Εκείνο το συναλλαγμα, που έπρεπε να μετράμε.
Ο πατέρας, απο τα πρώτα παιχνίδια που μας έμαθε, μόλις κλείσαμε τα 18 ήταν να παίζουμε με τα χρήματα ξένων χωρών. Ετσι, σε κάθε ταξίδι, είχαμε το δικό μας, πορτοφόλι για τα πολύ λίγα έξοδα... και ξέραμε να μετράμε και να υπολογίζουμε.
Ο αδελφός μου, μου αγόραζε λιχουδιές και τις έκρυβε στο μαξιλάρι μου, να τις βρώ το βράδυ. Εγώ πάλι, είχα το νού μου, στα ξενόγλωσσα κόμικς. Οπου τα εύρισκα, ορμούσα. Ετσι διάβασα Αγκαθα πολύ νέα.

Ομορφα χρόνια, ομολογουμένως. Δεν μας έλειψε τίποτα. Πήραμε δυνάμεις. Κι αν η μανα έλειψε απο νωρίς, πρόφθαιναν, γιαγιάδες και θείες και νουνές, να μας γεμίζουν τα κενά. Επειδή δεν ξέρω, πως ειναι να ζεις με την μάνα, φαντάζομαι πως το ίδιο είναι με την στρατιά που μας μεγάλωσε.

Αυτό το πρωινό πηγαιν' έλα στο σχολείο με το αυτοκίνητο, ήταν η χαρά μου.
Μερικά παιδιά, που ευρίσκονταν στο δρόμο μας, ερχονταν πάντα μαζί μας. Ο πατέρας, δεν άφηνε κανέναν. Εστω κι αν γέμιζε ο παλιό Πεζώ μας. Το μπορντώ Πεζώ μας.
Πέρασαν τα χρόνια, κι όταν ο γιός μου, ξεκίνησε σχολείο, τον φόρτωσα στο παλιο Πεζώ με τον πατέρα μου και 12 χρόνια, ήταν η χαρά τους, το πρωινο. Ο ανηψιός μου, αντίθετα, ήθελε να περπατά και ξεποδάριαζε τον αδελφό μου και την νύφη μου.

Μεγάλωσαν κι αυτά και περιμένω την ώρα να γίνω γιαγιά. Αλήθεια ποια ειναι η δουλειά της γιαγιάς?