Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

πως θα ειδωθούμε.....πως...?

Ησουν πάντοτε κοντά. Απο τότε που γνωριστήκαμε, πάντα τριγύρω. Μια ματιά έφθανε, ενα αγγιγμα, περίσσευε. Τα γόνατα λύνονταν σε κάθε συνάντηση και οι μικροχαρές που ανταλλάσαμε, κρατανε για μια ζωή.
Το κάθε τηλεφώνημα μία όαση. Χανονταν όλα και γίνονταν η φωνή σου και η δική μου. Μόνο. 
Αυτές οι κρυφές συναντήσεις, ποσο με μάγευαν. Πόσο με λύτρωναν, απο ολα τα δύσκολα. Κι όμως. Τα γόνατα δεν παύουν να τρέμουν ακόμη και το στομάχι να δένεται κόμπο, τόσα χρόνια μετά. Ομορφα χρόνια μετά. Οπως και όλα αυτά που μετράνε.

Και κοίτα τώρα, πόσο μακριά είμαστε. Πως η απόσταση δεν εκμηδενίζεται. Πόσο θέλω να σε δώ, να σε ακούσω. Πόσο δύσκολο έγινε. 

Ετσι φανταζόμαστε την σύνταξη? Ετσι? να μην μιλάμε, να μην βλεπόμαστε? Οχι, ποτέ, δεν το σκέφτηκα αυτό. Και τώρα εχει γινει ενας φόβος αληθινός.

Μια ματιά εφθανε να χάσω τον κόσμο ολόκληρο. Εχανες τα λόγια σου, στο αντίκρυσμά μου. Τόσα χρόνια. 

Και τώρα? τώρα... το θέλω εχει αντριέψει και το πρεπει τρέχει να το φάει. Είχα πολλά θέλω. Είχα περισσότερα πρέπει. Τώρα? μένει η θύμηση των ομορφων στιγμών μας.

Είσαι μακριά. Πολύ μακριά. Τι δεν θάδινα για μια ματιά κι ένα σου άγγιγμα. Τι δεν θάδινα για ένα σου τηλεφώνημα.
Ενα ζεστό μεσημεριανό σου τηλεφώνημα. Να ζητήσεις να βρεθούμε. Πάντα το περιμένω. 
Πως γίναμε τώρα που μεγαλώσαμε. Πως γίναμε έτσι, στην σύνταξη. Πως?

Να μην μπορώ να σε δω, να σε αποχωρίζομαι και η σκέψη της μια στιγμιαίας συνάντησης να ειναι ένα όνειρο πιά?

Θλίψη με πιάνει και δεν αντιστέκομαι. Δεν έχω δυνάμεις. Μόνο ενα δάκρυ μου κυλά και σου το στέλνω να σε φυλα.


Να είσαι πάντα καλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου