Ζω

Θυμάσαι που ποδηλατούσαμε? θυμάσαι, πριν γίνει μόδα? Θυμάσαι που ήθελες να κάνουμε ποδήλατο, στους αμμόλοφους? Θυμάσαι?
Θυμάσαι που οδηγούσες μπροστά? Θυμάσαι που σταματούσες να μου χαμογελάσεις, να μου πεις μια κουβέντα, να πιούμε νερό? Θυμάσαι?
φθάσαμε στην ηλικία που κοροϊδευαμε απο παιδιά. "Θυμάστε"? Ολα τα θυμαμαι. Και πως γνωριστήκαμε και την αμηχανία μας, και μετά και ύστερα και έπειτα...Ολα.

Το πρώτο ραντεβού, πες το κι έτσι. Που οδηγούσες στην βροχή. Που πήγαμε στην παραλία. Που που που που. Που πήγαν όλα αυτά? Μπορείς να μου πεις? Που?

Μεγαλώσαμε και αφήσαμε τις στιγμές στο μπαούλο. Ειναι μαζι μας. Το ξερω. Το ξέρεις. Ειναι μαζί μας στο ταξίδι της ζωής, αλλά στην άκρη τους. Φτάνει μια λέξη, μια ματιά, να γυρίσουν όλα πίσω. Να ανοίξει το μεγάλο μπαούλο των αναμνήσεων.

Οχι ποτέ δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω, να ξαναζήσω την ζωή, διαφορετικά. Κοιτώ το τώρα και το μετά. Και θα ήθελα να ειναι ηλιόλουστα. Με ήρεμες θάλασσες και γλυκά δειλινά. Με όμορφες στιγμές που θα πάρουμε μαζί, το αιώνιο ταξίδι.

Ζω για το σήμερα, την στιγμή και το χαμόγελό σου.