Και τώρα?

Τώρα στην σύνταξη, που οι ρυθμοί σου έχουν αλλάξει, που ξυπνάς το πρωί και χουζουρεύεις, που δεν χρειάζεται να βγείς πολύ πρωί έξω, που η απογευματινή κίνηση, δεν σε γνωρίζει. Τώρα, η ζωή εχει αλλάξει.

Πολλές φορές, καλώ κόσμο στο σπίτι για πρωϊνό, γιατί δεν έχω παρέα. Ημουν μαθημένη στην παρέα. Ξεμαθαίνεις, ίσως δύσκολα, αλλά συναντάς,σπουδαίους ανθρώπους, που δεν ήξερες ως τώρα, ή τουλάχιστον, βρίσκεις ανθρώπους που πολύ θα ήθελες να συναντήσεις, μα εργαζόσουν.

Μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον, όσα θέλεις. Μπορείς να προγραμματίσεις, μια εκδομή, ενα ταξίδι, χωρίς να σε νοιάζει. Μια βόλτα στα μαγαζιά, το πρωί, δεν αλλάζει με τίποτα, με εκείνη την βόλτα, το απόγευμα, με την κούραση όλης της ημέρας, μαζί σου.
Μπορείς να φας ότι ώρα θέλεις, να μιλήσεις στο τηλέφωνο, όταν θέλεις και γενικά, κάνεις ότι θέλεις.

Με τι κόστος? Μου λείπει η δουλειά, αλλά με είχε κουράσει κι αυτό το ωράριο...
Και κάποιοι νέοι. Που δεν μπορούσα να συνταυτιστώ.

Χαίρομαι γιατί βρίσκομαι με φίλους όλη την ημέρα. Με τους παλιούς καλούς δικούς μου φίλους. Γιατί οργανώνω πρωϊνά, μεσημεριανά και βραδυνά. Γιατί μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο να πάω μια βόλτα. Γιατί γιατί γιατί.

Είμαι ελεύθερη. Το ρολόι δεν χτυπά το πρωί. Του έμεινε η συνήθεια να ανοίγει το ραδιόφωνο. Μια λογική ώρα, στην μουσική.

Μου αρέσει ολο αυτό. Αυθυποβάλλομαι για να μπορέσω να συνηθίσω, να περάσω το ότι δεν έχω κάτι συνηθισμένο να κάνω. Βλέπω αγαπημένους άνθρώπους, οι οποίοι μου γεμίζουν το σπίτι μετά την δουλειά, δεν το συζητώ. Τους περιμένω πάντα και πάντα εμφανίζονται. Φαγητό και καφές και γλυκό, υπάρχουν πάντοτε για να μπορούν να ξεφύγουν.
Δεν θέλω να πάθω εξάρτηση με το μηχάνημα. Μα έτσι ήταν ολα τα χρόνια.
Δεν θέλω να συναντηθώ με κανένα απο τα χόμπυ της νιότης μου. Θέλω μόνο να κοιτώ. Εναν πίνακα, να ακούω μουσική να μπορώ να κοιτώ την θάλασσα, να ακούω την βροχή στον τσίγκο....και να ΖΩ.