Θαρθεις πάλι?

Σήμερα ειμαι νιρβανούχα η ηλικωμένη.
Κάθομαι στην βιεννέζικη πολυθρόνα μου και κουνιέμαι πέρα δώθε, σαν το αυτιστικό.
Κοιτώ εξω. Φθινοπωρινό τοπίο. Είμαι μέσα, ζέστη ανοιξιάτικη
Πάω στην κουζίνα, να φτιάξω ενα τοστ, η ζέστη με ακολουθεί. Ανάβω την τοστιέρα και ο Ιούλιος, ξεχύνεται φορτσάτος.
Δεν είναι κατάσταση αυτή.

Γυρίζω πίσω σε σκέψεις. Θα ήθελα να ήμουν 32. Ακριβώς, ούτε μια ημέρα πιο πάνω, πιο κάτω. Θα ήθελα να βρισκόμουν ξανά την ημέρα των γεννεθλίων μου.
Στο πάρτυ που έδωσα. Τότε που με κρατούσε ο Αλκης, αγκαλιά. Τότε που ήρθε μόνο για τα γεννέθλιά μου.
Ο Αλκης μου. Πάντα με εξέπληττε. Κι ας καυγάδιζα τότε μαζί του. Μ' αγαπούσε. Κι εγώ.
Με λαχτάρα, χωνόμουν στην αγκαλιά του, κάθε φορα, που εμφανιζόταν στο κατώφλι της πόρτας της αυλής.
Ετσι ξαφνικά.
Ηθελα να μπορούσε να ειναι εδώ, σ' αυτά τα μεγάλα γεννέθλια. Να μ' αγκαλιάσει να ξεχάσω πόσα κεράκια θα έχει αυτή η τούρτα.
Μα ειναι μακριά. Θα ερθει την άνοιξη. Θα με γεμίσει με φιλιά. Θα μου φέρει δώρα.
Θα κάνουμε μια βόλτα, στην εξοχη, πιασμένοι χέρι χέρι.
Θα μου φέρει λουλούδια και θα με φιλήσει στο στόμα.
Ο Αλκης μου.
Πάντα με το χαμόγελο. Το μπλέ βλέμμα του, με παρακολουθεί οταν τριγυρνώ και κανω δουλειές. Λάμπει οταν τον φιλώ, γελά ολόκληρος όταν τον αγκαλιάζω.
Πέρα στον ορίζοντα, οταν ο ήλιος δύσει, βλέπω το χρυσό χρώμα των φιλιών του.
Πότε θα ρθεις?
πότε θα με βγάλεις απο την νιρβάνα μου να μ' αγκαλιάσεις, σαν να μην πέρασε μια ώρα απο την νιότη μας? πότε?
Ηρθαν στα μαλλιά τα χιόνια. Αλλά δεν ήρθε ο χειμώνας στην καρδιά.
Κρατά γερά, ενα πρωινό τ' Απρίλη. Ενα πρωϊνο, που με σβούριζες στον αερα και γελάγαμε σαν μικρά παιδιά.
η συννεφιά θα μου φέρει στεναχώρια. Αλλα σε κρατώ καλά.
είσαι εδώ τριγύρω και μ' ακούς. σε νοιώθω. πάντα είσαι τριγύρω, φτάνει ν' αφουγκραστώ.
 γυρίζω ανόρεκτη στην πολυθρόνα μου. ο καφές μου, γλυκός όσο κι εσύ.
πάντα και μόνο εσύ.