Ζένη Ζένη

Ζένη, με φώναζε ο θείος Μίλτος, κοροϊδευτικά. εγώ γύρναγα όμως και τον έκανα να χαμογελά.
Ζένη, φωνάζουμε την μικρή του δισεγγονή που ειναι ολο νάζι και σκανταλιά. Πως μπορεί ενα κορίτσι να είναι σκάνταλο? το δικό μας είναι. Ζένη οχι απο το Ευγενία το δικό μου, Ζένη απο τον θείο Μίλτο. Γιατί ήταν το αγαπημένο του όνομα. Με αγαπούσε ίσως και περισσότερο απο τα δικά του κορίτσια γιατί ήμουν η μικρότερη.
Κι εγώ απολάμβανα να πηδώ στην αγκαλιά του και να του κρατώ τα μάγουλα να τραγουδάμε μαζί ως να φωνάξει η θεία να πάμε για ύπνο.
Ηταν το καθημερινό μας παιχνίδι. Ενα "Ζένη" του, έφθανε για να σκαρφαλώσω πάνω του. Μα ήμουν μια σταλιά. Μια μπουκιά. Ημουν η Ζένη του και ήταν ο Μίλος μου. Αυτό άκουγα σαν μικρό παιδί και του έμεινε. Πόσα τέτοια ονοματα δεν είχαμε μεταξύ μας.

Περασαν τα χρόνια και οταν ο γιός μου με αποκαλεί Ζένη, ειναι γιατί θέλει κατι να ζητήσει. Θέλει κάτι να πάρει και με το Ζένη, ειναι σίγουρος πως θα το αποκτήσει.
Με τον πατέρα του, αποφασίσαμε στα 18 του να του αγοράσουμε ενα αυτοκίνητο δικό του. Υστερα του δώσαμε το σπίτι που αγαπουσε ιδιαίτερα, στο Κολωνάκι και θα δούμε τι θα  πάρει σαν παντρευτεί. Δεν του στερήσαμε τίποτα. Απολύτως. Του δώσαμε οτι ακριβώς είχαμε πάρει απο τους γονείς μας κι εμείς.

Ζένη σκέπτομαι πως θα ήθελα να φωνάζω την εγγονή μου όταν και αν έρθει. Ζζζένη, οπως ο Μίλτος. Κι έννοια σου, αν έρθει εγγονός, τον φωνάζω Ζένιο εγώ και ας πεί η νύφη ότι θέλει. Να πως γίνονται οι παρεξηγήσεις μεταξύ νύφης και πενθεράς. Πενθεράς και νύφης.
Οταν γιναμε νύφες, εμεις οι κοπελουδες, μπήκαμε σε σπίτια με πενθερές βεβαίως. Και συνηθίσαμε εμεις αυτές κι αυτές εμάς. 
Τα νέα παιδιά, ειναι αλλιώς. Παντού βλέπουν εχθρους. Μα αφου εχω την ηλικια της μαμάς σου. Εγώ φταίω που γέννησα γιό? ίσα ίσα...μια χαρά αισθάνομαι. Οχι κτητική. αν είχα κόρη, το ίδιο και χειρότερα θα ήμουν. θα την ήθελα καθ' εικόνα. Οχι δεν ήθελα άλλο παιδί. Τότε θείες και γιαγιάδες μας τα μεγάλωναν. 

Το παράτησα και με παράτησε.
σας φιλώ Ζζζζζένη !