Ανοιξιάτικες εργασίες

Είναι η πρώτη μου Ανοιξη, ως συνταξιούχα. Εχω κάνει του κόσμου τις εργασίες ως τώρα και τώρα, θέλω νωχελικά να απλωθώ στην πολυθρόνα μου και να αφήσω τον εαυτό μου να ονειρευτεί. Τι? Τα πάντα και τίποτα. 

Θέλω να ξυπνώ και να τραβώ την κουρτίνα να μπαινει ο ζωοδότης. Θέλω να μη με κυνηγά τίποτα, ούτε η κατσαρόλα. 

Ηρθε η Μάρθα η εξαδέλφη μου, εχθές και καθίσαμε στην βεράντα. Σκεπασμένη ακόμη με το ψευτογυαλο, μα μας ζέσταινε ο ήλιος. Είμαστε σαν γάτες, της σχολίασα και μου απαντησε "γερογατες"... ο τονος όπου.
Μου άρεσε που πολυλογουσαμε μπροστά απο ενα φλυντζάνι καφε και ενα κεϊκ. Το αγαπημένο της.
Πόσο μου αρέσει που εχω χρόνο ελεύθερο να κανω διάφορα που πριν δεν μπορουσα. Ενα κέϊκ. Μια ζωγραφιά. Εβγαλα ολα μου τα σύνεργα στην σκεπαστή βεράντα και απολαμβάνω τα πρωινά ως τ' απόγευμα. Μετά οταν ο ήλιος γέρνει, απολαμβάνω το τζακάκι και το σαλόνι μου.

Ο Ιάκωβος, περιφέρεται απασχολούμενος με τις δικές του ενασχολήσεις. Τα hobbies, του ήρθαν στην φόρα πάλι. Το δωμάτιο εργασιών, αναστενάζει κάτω απο τα πριονάκια και τα κολλητήρια. Αυτή την εποχή φτιάχνει κοσμήματα.
Κι εγώ πλέκω. Τα πουλόβερ του επόμενου καλοκαιριού. Εφέτος άρχισα νωρίς.
Μα μου αρέσει. Ενα τσαγαλί, ενα λιλά. Τόσο όμορφες πλέξεις. Καιρός να αρχίσω και την ζακέτα της Ντενίζ. Η πανέμορφη ανηψιά μου, ζήτησε πορτοκαλί αχνό.

Ξέχασα πως είχα ανοίξει τούτο εδώ, αλλά μια ερώτηση για καλλιέργιες με έκανε να το θυμηθώ. Τι όμορφο πράγμα να ψάχνεις χωρις να σκονίζεσαι να ξεφυλλίζεις και να βρίσκεις οτι ζητάς.

Ενα κέντημα, ήρθε απο μια σακούλα να μου θυμίσει πως η δυσκολια του, τώρα που εχω χρόνο θα γίνει ευκολία. Λες να το τελειώσω? Οι τόσες γκρι του αποχρώσεις θέλουν γερά μάτια. τώρα που η ημέρα ανοίγει, ευκαιρία να ξεκινήσει και αυτό. Και πόσα άλλα. 
γελώ και τραγουδώ και ανακατεύω τις κατασκευές μου.

μα θαρρώ πως ομορφο ειναι να κρατώ ενα ημερολόγιο συνάμα. 

Ζένη Ζένη

Ζένη, με φώναζε ο θείος Μίλτος, κοροϊδευτικά. εγώ γύρναγα όμως και τον έκανα να χαμογελά.
Ζένη, φωνάζουμε την μικρή του δισεγγονή που ειναι ολο νάζι και σκανταλιά. Πως μπορεί ενα κορίτσι να είναι σκάνταλο? το δικό μας είναι. Ζένη οχι απο το Ευγενία το δικό μου, Ζένη απο τον θείο Μίλτο. Γιατί ήταν το αγαπημένο του όνομα. Με αγαπούσε ίσως και περισσότερο απο τα δικά του κορίτσια γιατί ήμουν η μικρότερη.
Κι εγώ απολάμβανα να πηδώ στην αγκαλιά του και να του κρατώ τα μάγουλα να τραγουδάμε μαζί ως να φωνάξει η θεία να πάμε για ύπνο.
Ηταν το καθημερινό μας παιχνίδι. Ενα "Ζένη" του, έφθανε για να σκαρφαλώσω πάνω του. Μα ήμουν μια σταλιά. Μια μπουκιά. Ημουν η Ζένη του και ήταν ο Μίλος μου. Αυτό άκουγα σαν μικρό παιδί και του έμεινε. Πόσα τέτοια ονοματα δεν είχαμε μεταξύ μας.

Περασαν τα χρόνια και οταν ο γιός μου με αποκαλεί Ζένη, ειναι γιατί θέλει κατι να ζητήσει. Θέλει κάτι να πάρει και με το Ζένη, ειναι σίγουρος πως θα το αποκτήσει.
Με τον πατέρα του, αποφασίσαμε στα 18 του να του αγοράσουμε ενα αυτοκίνητο δικό του. Υστερα του δώσαμε το σπίτι που αγαπουσε ιδιαίτερα, στο Κολωνάκι και θα δούμε τι θα  πάρει σαν παντρευτεί. Δεν του στερήσαμε τίποτα. Απολύτως. Του δώσαμε οτι ακριβώς είχαμε πάρει απο τους γονείς μας κι εμείς.

Ζένη σκέπτομαι πως θα ήθελα να φωνάζω την εγγονή μου όταν και αν έρθει. Ζζζένη, οπως ο Μίλτος. Κι έννοια σου, αν έρθει εγγονός, τον φωνάζω Ζένιο εγώ και ας πεί η νύφη ότι θέλει. Να πως γίνονται οι παρεξηγήσεις μεταξύ νύφης και πενθεράς. Πενθεράς και νύφης.
Οταν γιναμε νύφες, εμεις οι κοπελουδες, μπήκαμε σε σπίτια με πενθερές βεβαίως. Και συνηθίσαμε εμεις αυτές κι αυτές εμάς. 
Τα νέα παιδιά, ειναι αλλιώς. Παντού βλέπουν εχθρους. Μα αφου εχω την ηλικια της μαμάς σου. Εγώ φταίω που γέννησα γιό? ίσα ίσα...μια χαρά αισθάνομαι. Οχι κτητική. αν είχα κόρη, το ίδιο και χειρότερα θα ήμουν. θα την ήθελα καθ' εικόνα. Οχι δεν ήθελα άλλο παιδί. Τότε θείες και γιαγιάδες μας τα μεγάλωναν. 

Το παράτησα και με παράτησε.
σας φιλώ Ζζζζζένη !

μονολογώ και φωτογραφίζω.

Πω πω! Εμαθα να βάζω και φωτογραφίες. Τώρα... τώρα τι άλλο θέλω απο την ζωή μου.
Το θέμα ειναι πως τα ανακαλύπτω μόνη μου.
τριγυρνώ ομως.  Πολύ τριγυρνώ και διαβαίνω. Είναι καλό? ειναι κακό? δεν γνωριζω ακριβώς. Διαβάζω διάφορα. Και αναρωτιέμαι. Τι κάνω εγώ εδώ μέσα? Γιατί άνοιξα το μπλόγκ? Για να περνάω την ώρα μου? Μα δεν βρίσκομαι τόσες πολλές ώρες σπίτι. Εχω και διάφορες ασχολείες. Για να διαβάζω τους άλλους? Δεν προλαβαίνω και δεν πολυξέρω πως γίνεται ακριβώς. Για να γράφω? Μα τα έχω σε χειρόγραφη μορφή. 
Γιατί? Γιατί? Γιατί?

Εδώ, αρπάζονται με το παραμικρό, δεν σέβεται ο ένας την αποψη του άλλου, διαβάζουν και βρίζουν αλλά δεν μπορώ να καταλαβω το γιατί. Φιλίες και φιλιά χιλιάδες μοιάζουν να υπάρχουν. Μα πως γνωριστηκαν ολοι αυτοί? Βρέθηκαν σ' εναν ιδεατό κόσμο και? και ανταλλάσσουν απόψεις?
Εμείς στο σπίτι μας, δεν τσακωθήκαμε ποτέ. Πέντε και δεκαπέντε οικογένειες με τον καλό τον λόγο.
Διαφωνω? Θα το συζητήσω. Αν θέλει ο άλλος. Τα πατρικά καθεστώτα αντικαθίστανται απο τα μητριαρχικά και τουμπαλιν. 

Οι γιαγιάδες και οι θείες, συζητούσαν τα πάντα με τα συζυγάτα του. Δεν έκρυβαν κι έτσι μας έμαθαν κι εμας να κάνουμε. Αυτό διδάξαμε και στα παιδιά μας. Οι βίοι μας με τον σύντροφο, ειναι παράλληλοι. Σε καμμία περίπτωση δεν είναι ο ένας πάνω απο τον άλλον.

Διαβάζω και αναρωτιέμαι που βρίσκομαι.  

η σημερινή γυναίκα.

Εδώ στα σημερινά γεγονότα. Γυναικεία θέματα, απο καιρό διαβασμένα και ξεχασμένα. Ομως... ομως... Ομως, δεν μου αρέσει να γενικεύονται οι καταστάσεις. 
Υπάρχουν γυναίκες, ακόμη και σήμερα, που υπομένουν ασχημες συμπεριφορές ανδρών τους, για τους δικους τους λόγους. Ομως... ομως. 
Πόσο εύκολα ειναι εδώ μέσα τα πράγματα. Πόσα λόγια λέγονται για τις λέξεις. 
Ζώντας απο μικρή σ' ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες, που αργότερα, παντρεύτηκαν και εκαναν οικογένειες, δεν άκουσα ποτέ, ούτε απο τις μεγαλύτερες, ούτε απο τις νεότερες, να συζητάνε τα του κρεβατιού τους.
Αυτό τις έκανε καλύτερες? Δεν γνωρίζω. Ούτε ποτέ εβγαλα τα κρεββατικά μου έξω.

Ομως δεν πέρασε και καμμία φορά απο τα αυτιά μου, όσο χρονώ ειμαι, ενας βιασμός. Σε όποια μορφή. Απο καμμία. είπαμε, είπαμε είπαμε και τι δεν είπαμε. Ομως αυτές οι γυναίκες, ζούσαν βασιλικά και ζούμε έτσι. Οι άνδρες δεν είχαν ποτέ δώσει δικαιώματα στις γυναίκες τους να τους συζητάνε. Αρχοντάνθρωποι. οχι για γυναικοδουλειές. Για την συμπεριφορά τους μέσα στο σπίτι. 

Κάποτε στην δουλειά, άκουσα μια νέα κοπέλλα, μόλις παντρεμένη, να λέει πως της έκανε παρατήρηση η μητέρα της, γιατί εδερνε τον άνδρα της. Προσπάθησα να καταλάβω τι γινόταν, όσο μπορούσα και να είμαι και διακριτική, όμως. Γινόταν πως η κοπέλα, ζούσε σε ενα πατρογονικό περιβάλλον όπου οι γονείς, τσακώνονταν. Αποτέλεσμα ειναι πως όταν βρέθηκε σε συζυγικό περιβάλλον, σήκωσε χέρι, πριν το σηκώσει ο άλλος. 
Δεν ειναι ζωή αυτή και δεν αξίζει σε κανέναν.
Ομως η γυναικεία κακοποίηση παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Δυστυχώς. Αντί οσο περνούν τα χρόνια να γίνονται οι γυναίκες Αριστες, γίνονται θύματα.

Αλλά όχι όλες. Εχω ζήσει σε οικογένειες που οι γυναίκες ήταν "καλομαθημένες" απο τα πατρικά τους και "βρήκαν καλύτερα" στο συζυγικά τους. 
Θα διαφωνήσω με την τωρινή εποχή. Ναι μου άρεσε η εποχή που οι γυναίκες, δεν μιλούσαν, για τους δικούς τους λόγους. Τώρα και που θα μιλήσει, που θα το κανει? στην φίλη. Ειναι η φίλη, τόσο "άξια" και "δυνατή" για να την συμβουλέψει? Για ενα κτήνος, θα φθάσουν να συζητάνε. Δεν είναι πάντα έτσι. Θέλει δουλειά ο γάμος. δουλειά απο την σχέση. δεν ειναι εύκολη απόφαση. 

Αλλοι καιροί, άλλα δεδομένα. Αλλά δεν δέχομαι την άποψη, πως "ολες οι γυναίκες εχουν υποστεί μια βία", ενός είδους, διαφορετικού, οχι απαραιτητα ίδιου. ......Οχι. Κι ας είμαι το μοναδικό παράδειγμα, που δεν είμαι. Η καλή ανατροφή, φέρνει καλά αποτελέσματα. τα καλά παραδείγματα απο την οικογένεια, διαχέονται στην μετέπειτα ζωή.

Βέβαια κι εμεις ως νέες, δεν βγήκαμε απο τις παρεές μας, παραέξω. Στρατιά απο εξαδέλφια και φίλοι παιδικοί, κάλυπταν τις ανάγκες μας. Πως το σημείωσα, έτσι. Ναι, γνωρίζαμε τον γνωστό του γνωστού. Τον συγγενή του, συγγενή, εστω και εξ αγχιστείας. 

Οχι πως δεν υπάρχουν, έξω, άνθρωποι με απωθημένα και κακοί. Οχι, υπάρχουν. Ειναι να σου τύχει. Δεν μας έτυχε. 
Μας, γενικά. Γιατί η στρατιά μας αποτελειται απο τουλάχιστον 80 άτομα εν ζωή. 
Ο καθ' ένας ζει με τον πόνο του. Αντιλαμβάνομαι. Ομως, η γενίκευση, δεν υπάρχει πουθενά στην ζωή. 
Ο σεβασμός στον πόνο του άλλου, ειναι πάντα σεβασμός, ομως το να γενικεύει κανείς... δεν ειναι απόρια σωστού συμπεράσματος. 
Ο κάθε κανόνας εχει και τις εξαιρέσεις του. Κι όλοι δεν είμαστε στο ίδιο τσουβάλι. Οσο κακό κι αν ακούγεται αυτό. 

Πάει καιρός

Πάει καιρός που σε "συνάντησα" ξανά σ' αυτή τη σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή.
Πάει καιρός, που ανταλλάξαμε λίγες λέξεις απο το παρελθόν. 
Πάει καιρός που θυμηθήκαμε εποχές της νιότης. Μεγαλώσαμε. Ωριμάσαμε. Ηρθαν παιδιά και έννοιες άλλες.

Ξενοιαστοι στα 25, ανεβασμένοι σε μια μηχανή, οργώναμε την παραλιακή ως το Καλαμάκι.
Παίζαμε ανέμελα με τις λέξεις και τις φράσεις, πλέκαμε στεφάνι στην ωριμότητα και ζούσαμε ξένοιαστα. Είμαστε παιδιά.

Παιδόπουλα, ευτυχισμένα. Που δοκίμαζαν δρομους και περιπέτειες. 

βρεθήκαμε ώριμοι... μα τι ειναι η ωριμότητα. τι ειναι η νιότη? ειναι η ζωή μας ολάκερη. 

Μ' άρεσε που μιλήσαμε εστω για λίγο, που χτύπησε ενα τηλέφωνο εστω για μια στιγμή. Μ' άρεσαν ολα. 

Μένω με μια γλυκειά προσμονή. Να ξανακτυπησει το τηλέφωνο. Να αχνοχαμογελάσω στο άκουσμα της φωνής σου.

Χάνεται...

Πήρε το πλεκτό της και καθισε στην άκρη του καναπέ, δίπλα στο παράθυρο. Η μάνα της πάντα είχε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο. Ηταν ο κόσμος της προς τα έξω. Κι εκείνης τώρα. Κράτησε την εφημερίδα και σχολίασε δυνατά, περιμενοντας απάντηση. "Πότε θα πάμε θέατρο?". 

"Είπαμε το άλλο Σάββατο" της απάντησε απο την κουζίνα, ενώ ερχόταν να της φέρει το τσάι της.

Ολο χαρά καθισε δίπλα της. "Φόρεσε την Ζακέτα σου, Παντελή", τον μάλωσε, "θα κρυώσεις, εχει βάλει ψύχρα'. Ο Παντελής, υπάκουσε χαμογελώντας "νοιαζεσαι για όλους' της αποκρίθηκε.
"μα όλοι, είσαι εσύ", τον χαίδεψε στον ώμο. Ηταν μαζι για τουλάχιστον 10 χρόνια. Τα παιδιά της μεγάλωσαν και τα παιδιά τους, είχαν γίνει όμορφα παλλικάρια πιά. 

Οι δυό τους πορεύονταν πλάι πλάι πάρα πολλά χρόνια. Είχε άραγε το κουράγιο που είχε να του πει, πόσο τον αγαπά και τον νοιάζεται?

'η Μαρία, εφυγε, η Αννουλα θα βγεί αργότερα" του είπε κοιτάζοντάς τον στα μάτια "θέλεις να πάμε επάνω?" τον ρώτησε κοιτάζοντας τον επίμονο. Σηκώθηκε και την παρέσυρε. "Πάντα σε θέλω και το γνωριζεις πολύ καλά". Είχε κάποιες στιγμές που χανόταν αλλά πάντα τον είχε στο μυαλο της. 

Αυτό το χάσιμο, δεν την άφηνε αδιάφορη. Αυτό το χάσιμο, ερχόταν κι εκεινη περίμενε να φύγει. Δεν μπορουσε να σκεφτεί τίποτα. Μετά συνερχόταν. 

Ανέβηκαν επάνω και κλειδώθηκαν στο δωμάτιο. Την αγκάλιασε. Την κράτησε σφιχτά πάνω του. Κι εκεινη χάθηκε. 

Οταν ξύπνησε, τον είδε να την κοιτά. Τίποτα δεν θυμόταν. Τίποτα. Το βλέμμα του ήταν ανήσυχο. "πόση ώρα κοιμάμαι" τον ρώτησε. Δεν της απάντησε έσκυψε και την φίλησε.

κάτι στιγμές που έρχονταν και χανόταν... εχανε τα καλυτερα, που τα ονειρευόταν μόνο.

Αγνωστες λέξεις ...

Ολο τα παλιά. Να μιλήσω για το σήμερα!!!
Γι αυτά που βλέπουν τα ομορφά μου μάτια με την πρεσβιωπία. Αλλάααα το σκελετουδάκι μου ειναι κοκκινούλι. 
Τι ειναι αυτό που γίνεται.
Α, ανοιξα μπλόγκ αλλά μου είπαν πως ειμαι μεγάλη... να παραιτηθώ. 
Εγώ να παραιτηθώ αλλά που να πάω. Εντάξει μεγάλωσα. Ομορφα και έχω να θυμάμαι. 
Ομως ενα εχω να πω... αυτό το μπλόγγινγκ, εδώ., σε μαθαίνει πράγματα. 
Εχω αρχίσει και μαθαίνω ξένες γλώσσες. Δεν ήταν ελληνικά αυτά που ήξερα. Α, παπα εχω μείνει πίσω. πιο πίσω δεν γίνεται. Ρώτησα παντού τι θα πει "ξυνομουνίαση", που το είδα κάπου γραμμένο και κανείς δεν ήξερε να μου πει. Βρε μείναμε στην ίδια τάξη απο τα ελληνικά μας? Ωρα να πάρω τα κουράγια μου και να ρίξω τα μούτρα μου να ρωτήσω ενα παιδί. Να δω τι θα μου απαντήσει ο Αλκης, έμπλεος κοκκινομαγουλίασης.
Δεν έχω και γνωστούς εδώ μέσα.... να με πληροφορήσουν τα ακατάληπτα δι εμέ.
Διαβάζει κανείς?????? εεεεεε????

Αχ τι έπαθα. Αντί να γράφω γράφω γράφω, τώρα που έχω καιρό.... διαβάζω διαβάζω διαβάζω τριγύρω. Πόσο θα ήθελα να μην με αποσπά τίποτα. Ομως... ομως θέλω να διαβάζω και να μαθαίνω καινούργια πράγματα.
Το πτωχό πλην τίμιο λεξιλόγιο μου.....πήρε την κάτω βόλτα.
Βοηθάτε χριστιανοί! τα συνταξιούχα κοπελλούδια !
χα χα χα !!! γράφω και γελώ. 

Είπα να κρατώ ενα ημερολόγιο, αλλά δεν μου βγαίνει με τόσα τριγύρω. Ζήλιες, καυγάδες, φασαρίες. κι εγώ στη μέση. Εχω και ενα πλεκτό του Ιάκωβου να τελειώσω.  Αμα το δεις να τελειώνει να μου πείς

πολυλόγησα αλλά ας μου πει κάποιος γιατί με τρώει.