Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ανοιξιάτικες εργασίες

Είναι η πρώτη μου Ανοιξη, ως συνταξιούχα. Εχω κάνει του κόσμου τις εργασίες ως τώρα και τώρα, θέλω νωχελικά να απλωθώ στην πολυθρόνα μου και να αφήσω τον εαυτό μου να ονειρευτεί. Τι? Τα πάντα και τίποτα. 

Θέλω να ξυπνώ και να τραβώ την κουρτίνα να μπαινει ο ζωοδότης. Θέλω να μη με κυνηγά τίποτα, ούτε η κατσαρόλα. 

Ηρθε η Μάρθα η εξαδέλφη μου, εχθές και καθίσαμε στην βεράντα. Σκεπασμένη ακόμη με το ψευτογυαλο, μα μας ζέσταινε ο ήλιος. Είμαστε σαν γάτες, της σχολίασα και μου απαντησε "γερογατες"... ο τονος όπου.
Μου άρεσε που πολυλογουσαμε μπροστά απο ενα φλυντζάνι καφε και ενα κεϊκ. Το αγαπημένο της.
Πόσο μου αρέσει που εχω χρόνο ελεύθερο να κανω διάφορα που πριν δεν μπορουσα. Ενα κέϊκ. Μια ζωγραφιά. Εβγαλα ολα μου τα σύνεργα στην σκεπαστή βεράντα και απολαμβάνω τα πρωινά ως τ' απόγευμα. Μετά οταν ο ήλιος γέρνει, απολαμβάνω το τζακάκι και το σαλόνι μου.

Ο Ιάκωβος, περιφέρεται απασχολούμενος με τις δικές του ενασχολήσεις. Τα hobbies, του ήρθαν στην φόρα πάλι. Το δωμάτιο εργασιών, αναστενάζει κάτω απο τα πριονάκια και τα κολλητήρια. Αυτή την εποχή φτιάχνει κοσμήματα.
Κι εγώ πλέκω. Τα πουλόβερ του επόμενου καλοκαιριού. Εφέτος άρχισα νωρίς.
Μα μου αρέσει. Ενα τσαγαλί, ενα λιλά. Τόσο όμορφες πλέξεις. Καιρός να αρχίσω και την ζακέτα της Ντενίζ. Η πανέμορφη ανηψιά μου, ζήτησε πορτοκαλί αχνό.

Ξέχασα πως είχα ανοίξει τούτο εδώ, αλλά μια ερώτηση για καλλιέργιες με έκανε να το θυμηθώ. Τι όμορφο πράγμα να ψάχνεις χωρις να σκονίζεσαι να ξεφυλλίζεις και να βρίσκεις οτι ζητάς.

Ενα κέντημα, ήρθε απο μια σακούλα να μου θυμίσει πως η δυσκολια του, τώρα που εχω χρόνο θα γίνει ευκολία. Λες να το τελειώσω? Οι τόσες γκρι του αποχρώσεις θέλουν γερά μάτια. τώρα που η ημέρα ανοίγει, ευκαιρία να ξεκινήσει και αυτό. Και πόσα άλλα. 
γελώ και τραγουδώ και ανακατεύω τις κατασκευές μου.

μα θαρρώ πως ομορφο ειναι να κρατώ ενα ημερολόγιο συνάμα. 

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Ζένη Ζένη

Ζένη, με φώναζε ο θείος Μίλτος, κοροϊδευτικά. εγώ γύρναγα όμως και τον έκανα να χαμογελά.
Ζένη, φωνάζουμε την μικρή του δισεγγονή που ειναι ολο νάζι και σκανταλιά. Πως μπορεί ενα κορίτσι να είναι σκάνταλο? το δικό μας είναι. Ζένη οχι απο το Ευγενία το δικό μου, Ζένη απο τον θείο Μίλτο. Γιατί ήταν το αγαπημένο του όνομα. Με αγαπούσε ίσως και περισσότερο απο τα δικά του κορίτσια γιατί ήμουν η μικρότερη.

Κι εγώ απολάμβανα να πηδώ στην αγκαλιά του και να του κρατώ τα μάγουλα να τραγουδάμε μαζί ως να φωνάξει η θεία να πάμε για ύπνο.
Ηταν το καθημερινό μας παιχνίδι. Ενα "Ζένη" του, έφθανε για να σκαρφαλώσω πάνω του. Μα ήμουν μια σταλιά. Μια μπουκιά. Ημουν η Ζένη του και ήταν ο Μίλος μου. Αυτό άκουγα σαν μικρό παιδί και του έμεινε. Πόσα τέτοια ονοματα δεν είχαμε μεταξύ μας.


Περασαν τα χρόνια και οταν ο γιός μου με αποκαλεί Ζένη, ειναι γιατί θέλει κατι να ζητήσει. Θέλει κάτι να πάρει και με το Ζένη, ειναι σίγουρος πως θα το αποκτήσει.
Με τον πατέρα του, αποφασίσαμε στα 18 του να του αγοράσουμε ενα αυτοκίνητο δικό του. Υστερα του δώσαμε το σπίτι που αγαπουσε ιδιαίτερα, στο Κολωνάκι και θα δούμε τι θα  πάρει σαν παντρευτεί. Δεν του στερήσαμε τίποτα. Απολύτως. Του δώσαμε οτι ακριβώς είχαμε πάρει απο τους γονείς μας κι εμείς.

Ζένη σκέπτομαι πως θα ήθελα να φωνάζω την εγγονή μου όταν και αν έρθει. Ζζζένη, οπως ο Μίλτος. Κι έννοια σου, αν έρθει εγγονός, τον φωνάζω Ζένιο εγώ και ας πεί η νύφη ότι θέλει. Να πως γίνονται οι παρεξηγήσεις μεταξύ νύφης και πενθεράς. Πενθεράς και νύφης.
Οταν γιναμε νύφες, εμεις οι κοπελουδες, μπήκαμε σε σπίτια με πενθερές βεβαίως. Και συνηθίσαμε εμεις αυτές κι αυτές εμάς. 
Τα νέα παιδιά, ειναι αλλιώς. Παντού βλέπουν εχθρους. Μα αφου εχω την ηλικια της μαμάς σου. Εγώ φταίω που γέννησα γιό? ίσα ίσα...μια χαρά αισθάνομαι. Οχι κτητική. αν είχα κόρη, το ίδιο και χειρότερα θα ήμουν. θα την ήθελα καθ' εικόνα. Οχι δεν ήθελα άλλο παιδί. Τότε θείες και γιαγιάδες μας τα μεγάλωναν. 

Το παράτησα και με παράτησε.
σας φιλώ Ζζζζζένη !


Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

μονολογώ και φωτογραφίζω.


Πω πω! Εμαθα να βάζω και φωτογραφίες. Τώρα... τώρα τι άλλο θέλω απο την ζωή μου.
Το θέμα ειναι πως τα ανακαλύπτω μόνη μου.
τριγυρνώ ομως.  Πολύ τριγυρνώ και διαβαίνω. Είναι καλό? ειναι κακό? δεν γνωριζω ακριβώς. Διαβάζω διάφορα. Και αναρωτιέμαι. Τι κάνω εγώ εδώ μέσα? Γιατί άνοιξα το μπλόγκ? Για να περνάω την ώρα μου? Μα δεν βρίσκομαι τόσες πολλές ώρες σπίτι. Εχω και διάφορες ασχολείες. Για να διαβάζω τους άλλους? Δεν προλαβαίνω και δεν πολυξέρω πως γίνεται ακριβώς. Για να γράφω? Μα τα έχω σε χειρόγραφη μορφή. 
Γιατί? Γιατί? Γιατί?

Εδώ, αρπάζονται με το παραμικρό, δεν σέβεται ο ένας την αποψη του άλλου, διαβάζουν και βρίζουν αλλά δεν μπορώ να καταλαβω το γιατί. Φιλίες και φιλιά χιλιάδες μοιάζουν να υπάρχουν. Μα πως γνωριστηκαν ολοι αυτοί? Βρέθηκαν σ' εναν ιδεατό κόσμο και? και ανταλλάσσουν απόψεις?
Εμείς στο σπίτι μας, δεν τσακωθήκαμε ποτέ. Πέντε και δεκαπέντε οικογένειες με τον καλό τον λόγο.
Διαφωνω? Θα το συζητήσω. Αν θέλει ο άλλος. Τα πατρικά καθεστώτα αντικαθίστανται απο τα μητριαρχικά και τουμπαλιν. 

Οι γιαγιάδες και οι θείες, συζητούσαν τα πάντα με τα συζυγάτα του. Δεν έκρυβαν κι έτσι μας έμαθαν κι εμας να κάνουμε. Αυτό διδάξαμε και στα παιδιά μας. Οι βίοι μας με τον σύντροφο, ειναι παράλληλοι. Σε καμμία περίπτωση δεν είναι ο ένας πάνω απο τον άλλον.

Διαβάζω και αναρωτιέμαι που βρίσκομαι.