Αγνωστες λέξεις ...

Ολο τα παλιά. Να μιλήσω για το σήμερα!!!
Γι αυτά που βλέπουν τα ομορφά μου μάτια με την πρεσβιωπία. Αλλάααα το σκελετουδάκι μου ειναι κοκκινούλι. 
Τι ειναι αυτό που γίνεται.
Α, ανοιξα μπλόγκ αλλά μου είπαν πως ειμαι μεγάλη... να παραιτηθώ. 
Εγώ να παραιτηθώ αλλά που να πάω. Εντάξει μεγάλωσα. Ομορφα και έχω να θυμάμαι. 
Ομως ενα εχω να πω... αυτό το μπλόγγινγκ, εδώ., σε μαθαίνει πράγματα. 
Εχω αρχίσει και μαθαίνω ξένες γλώσσες. Δεν ήταν ελληνικά αυτά που ήξερα. Α, παπα εχω μείνει πίσω. πιο πίσω δεν γίνεται. Ρώτησα παντού τι θα πει "ξυνομουνίαση", που το είδα κάπου γραμμένο και κανείς δεν ήξερε να μου πει. Βρε μείναμε στην ίδια τάξη απο τα ελληνικά μας? Ωρα να πάρω τα κουράγια μου και να ρίξω τα μούτρα μου να ρωτήσω ενα παιδί. Να δω τι θα μου απαντήσει ο Αλκης, έμπλεος κοκκινομαγουλίασης.
Δεν έχω και γνωστούς εδώ μέσα.... να με πληροφορήσουν τα ακατάληπτα δι εμέ.
Διαβάζει κανείς?????? εεεεεε????

Αχ τι έπαθα. Αντί να γράφω γράφω γράφω, τώρα που έχω καιρό.... διαβάζω διαβάζω διαβάζω τριγύρω. Πόσο θα ήθελα να μην με αποσπά τίποτα. Ομως... ομως θέλω να διαβάζω και να μαθαίνω καινούργια πράγματα.
Το πτωχό πλην τίμιο λεξιλόγιο μου.....πήρε την κάτω βόλτα.
Βοηθάτε χριστιανοί! τα συνταξιούχα κοπελλούδια !
χα χα χα !!! γράφω και γελώ. 

Είπα να κρατώ ενα ημερολόγιο, αλλά δεν μου βγαίνει με τόσα τριγύρω. Ζήλιες, καυγάδες, φασαρίες. κι εγώ στη μέση. Εχω και ενα πλεκτό του Ιάκωβου να τελειώσω.  Αμα το δεις να τελειώνει να μου πείς

πολυλόγησα αλλά ας μου πει κάποιος γιατί με τρώει.

πως θα ειδωθούμε.....πως...?

Ησουν πάντοτε κοντά. Απο τότε που γνωριστήκαμε, πάντα τριγύρω. Μια ματιά έφθανε, ενα αγγιγμα, περίσσευε. Τα γόνατα λύνονταν σε κάθε συνάντηση και οι μικροχαρές που ανταλλάσαμε, κρατανε για μια ζωή.
Το κάθε τηλεφώνημα μία όαση. Χανονταν όλα και γίνονταν η φωνή σου και η δική μου. Μόνο. 
Αυτές οι κρυφές συναντήσεις, ποσο με μάγευαν. Πόσο με λύτρωναν, απο ολα τα δύσκολα. Κι όμως. Τα γόνατα δεν παύουν να τρέμουν ακόμη και το στομάχι να δένεται κόμπο, τόσα χρόνια μετά. Ομορφα χρόνια μετά. Οπως και όλα αυτά που μετράνε.

Και κοίτα τώρα, πόσο μακριά είμαστε. Πως η απόσταση δεν εκμηδενίζεται. Πόσο θέλω να σε δώ, να σε ακούσω. Πόσο δύσκολο έγινε. 

Ετσι φανταζόμαστε την σύνταξη? Ετσι? να μην μιλάμε, να μην βλεπόμαστε? Οχι, ποτέ, δεν το σκέφτηκα αυτό. Και τώρα εχει γινει ενας φόβος αληθινός.

Μια ματιά εφθανε να χάσω τον κόσμο ολόκληρο. Εχανες τα λόγια σου, στο αντίκρυσμά μου. Τόσα χρόνια. 
Και τώρα? τώρα... το θέλω εχει αντριέψει και το πρεπει τρέχει να το φάει. Είχα πολλά θέλω. Είχα περισσότερα πρέπει. Τώρα? μένει η θύμηση των ομορφων στιγμών μας.

Είσαι μακριά. Πολύ μακριά. Τι δεν θάδινα για μια ματιά κι ένα σου άγγιγμα. Τι δεν θάδινα για ένα σου τηλεφώνημα.
Ενα ζεστό μεσημεριανό σου τηλεφώνημα. Να ζητήσεις να βρεθούμε. Πάντα το περιμένω. 
Πως γίναμε τώρα που μεγαλώσαμε. Πως γίναμε έτσι, στην σύνταξη. Πως?

Να μην μπορώ να σε δω, να σε αποχωρίζομαι και η σκέψη της μια στιγμιαίας συνάντησης να ειναι ένα όνειρο πιά?

Θλίψη με πιάνει και δεν αντιστέκομαι. Δεν έχω δυνάμεις. Μόνο ενα δάκρυ μου κυλά και σου το στέλνω να σε φυλα.

Να είσαι πάντα καλά.

Απο τα παλιά στα νέα!

To αστυνομικό μυθιστόρημα, ήταν πάντα το φόρτε μου.
Αλλά το καλό. Το παλιό. Απο τους μάστορες του  είδους.
Βρεθήκαμε σπίτι μας, με μια βιβλιοθήκη, που την εμπλουτίσαμε ως νέοι.
Ο Ηρακλής και η Αγκαθα, ήταν φίλοι μας, απο παλιά. Ο Μπέκας.... ήρθε στην ζωή μας, την ίδια εποχή. Και έμειναν.
Λύναμε μυστήρια, ανακαλύπταμε ενόχους, πέρναμε μέρος σε φανταστικές ιστορίες στις ταινίες. Σαν παιδιά. Μα παιδιά ειμαστε τότε.
Η δεκαετία των 60, όπου ζήσαμε απο 15 ετών ως 10 χρόνια αργότερα, μας έδωσε τόσα. Μας πήρε περισσότερα, όμως, απολαύσαμε την ζωή. Χάσαμε αγαπημένους φίλους σε τροχαία, χάσαμε τρισαγαπημένους συγγενείς, όμως ειμαστε δυνατοί και συνεχίσαμε την ζωή, κοιτώντας μπροστά. Ολα αυτά που τα κοιτώ στην τηλεόραση (που τότε...) μου φέρνουν τόσες εικόνες απο την ζωή μου.
Οι βόλτες με τα  cabrio, στο Λαγονήσι... ήταν η αγαπημένη μας εκδρομή στα τέλη της δεκαετίας του 60.
Πόσες μόδες δεν αλλάξαμε στα μαγιώ? Πόσες πές μου. Πόσες στα φορέματα. Πόσα ταξίδια κάναμε στην 10 ετία του 70? Εκείνο το συναλλαγμα, που έπρεπε να μετράμε.
Ο πατέρας, απο τα πρώτα παιχνίδια που μας έμαθε, μόλις κλείσαμε τα 18 ήταν να παίζουμε με τα χρήματα ξένων χωρών. Ετσι, σε κάθε ταξίδι, είχαμε το δικό μας, πορτοφόλι για τα πολύ λίγα έξοδα... και ξέραμε να μετράμε και να υπολογίζουμε.
Ο αδελφός μου, μου αγόραζε λιχουδιές και τις έκρυβε στο μαξιλάρι μου, να τις βρώ το βράδυ. Εγώ πάλι, είχα το νού μου, στα ξενόγλωσσα κόμικς. Οπου τα εύρισκα, ορμούσα. Ετσι διάβασα Αγκαθα πολύ νέα.

Ομορφα χρόνια, ομολογουμένως. Δεν μας έλειψε τίποτα. Πήραμε δυνάμεις. Κι αν η μανα έλειψε απο νωρίς, πρόφθαιναν, γιαγιάδες και θείες και νουνές, να μας γεμίζουν τα κενά. Επειδή δεν ξέρω, πως ειναι να ζεις με την μάνα, φαντάζομαι πως το ίδιο είναι με την στρατιά που μας μεγάλωσε.

Αυτό το πρωινό πηγαιν' έλα στο σχολείο με το αυτοκίνητο, ήταν η χαρά μου.
Μερικά παιδιά, που ευρίσκονταν στο δρόμο μας, ερχονταν πάντα μαζί μας. Ο πατέρας, δεν άφηνε κανέναν. Εστω κι αν γέμιζε ο παλιό Πεζώ μας. Το μπορντώ Πεζώ μας.
Πέρασαν τα χρόνια, κι όταν ο γιός μου, ξεκίνησε σχολείο, τον φόρτωσα στο παλιο Πεζώ με τον πατέρα μου και 12 χρόνια, ήταν η χαρά τους, το πρωινο. Ο ανηψιός μου, αντίθετα, ήθελε να περπατά και ξεποδάριαζε τον αδελφό μου και την νύφη μου.

Μεγάλωσαν κι αυτά και περιμένω την ώρα να γίνω γιαγιά. Αλήθεια ποια ειναι η δουλειά της γιαγιάς?